Overstappen naar ICT

Dag iedereen! Laat me een paar woorden delen over hoe ik besloot om het IT-veld te betreden. Daarmee hoop ik de motivatie en het zelfvertrouwen te vergroten van iedereen die deze weg overweegt of al probeert te bewandelen. Ik moet zeggen dat elk individu een stevige persoonlijke beslissing moet nemen of dit een goede match is. Omdat je onderweg naar dit doel een groot aantal obstakels tegenkomt en zoiets tegen jezelf zegt: " Misschien is dit niets voor mij " of " Ik ben waarschijnlijk te dom " . accepteer het. Het zal moeilijk zijn, maar als je overwint, zijn de voordelen tastbaar. Ik ben momenteel 27 jaar oud ( toen dit verhaal werd gepubliceerd in februari 2018 — noot van de redactie). Ik ben verschillende keren met universitaire studies begonnen =) De eerste keer was dat ze nog toelatingsexamens aflegden (het laatste jaar voordat de volledige implementatie van externe onafhankelijke tests (EIT)) plaatsvond. Ondanks het feit dat ik mijn middelbare schoolexamens glansrijk heb gehaald, had ik last van de kloof tussen mijn middelbare schoolcurriculum en wat er op de universiteit nodig was (de EIT-testen zijn niets vergeleken met de oude examens). Ik heb voorbereidende cursussen gevolgd. Ik maakte ze af en schreef me in. Hoewel mijn afdeling goed was, bracht het me op de een of andere manier geen plezier. Ik wilde mijn leven niet binden aan noten, tandwielen en tekeningen. Ik ben in mijn eerste jaar vertrokken en heb me op contract heringeschreven waar ik wilde. Bij het kiezen van mijn studierichting heb ik nagedacht over de vooruitzichten van mijn toekomstige beroep. De universiteit gaf prachtige beschrijvingen van wat ik na mijn afstuderen zou hebben. En geïnspireerd door mijn mooie toekomst sloeg ik de boeken open. Nu is het tijd voor een meme: "Nog nooit heb ik het zo mis gehad. " Ongeveer een eeuw geleden heb ik een heleboel onnodige onzin geleerd. Sommige vakken, zoals C++ en databases, waren zeker interessant. Maar ik kon ze niet goed leren, omdat ik geld moest verdienen voor huisvesting en eten Ik moet zeggen dat het niet de beste situatie was. De Hobbit: Een Onverwachte Reis Mijn studie verliep op deze manier en ik besefte dat ik eigenlijk geen richting had. In deze periode ben ik vaak van baan veranderd. Ik was ober, promotor, koopman, verkoopagent, enz. Ik deed vaardigheid op in een ander zeer gespecialiseerd beroep, zeer interessant en goed betaald, maar bijna geheel zonder vraag in onze landen. Dus alles draaide en op een gegeven moment besefte ik dat ik me een beetje begon over te geven. Als je de hele dag op je werk bent en je bent een fulltime universiteitsstudent die naar de campus rent om te proberen een lab of project af te ronden, en dan 's avonds thuiskomt en iets anders probeert te leren, begin je je te realiseren dat het niet houdbaar is en je een ander plan moet bedenken. Toevallig waren er mensen om me heen die al in de IT werkten of hadden geprobeerd programmeur te worden. Toen ik naar hen keek, zag ik dat ze geïnteresseerd waren in hun werk. Hun resultaten weerspiegelden deze passie. De belangrijkste factor voor mij was natuurlijk mijn partner, die mij altijd en in alles heeft gesteund. Eerlijk gezegd weet ik niet wat er van me geworden zou zijn zonder haar. Ze was goed in de exacte wetenschappen en voelde zich aangetrokken tot programmeren. Ze stelde voor dat ik het eens zou proberen. Ik moet zeggen dat ik er nooit eerder interesse in had en dacht dat het helemaal niet mijn ding was. Maar ik begon het te proberen. Natuurlijk was er aanvankelijk volledige verwarring in mijn hoofd en vond ik het moeilijk om mezelf te dwingen door te gaan.Ik heb geprobeerd C ++ te leren, maar dit leren met behulp van leerboeken was moeilijk. Mijn motivatie zakte naar nul. Dus nam ik pauzes. Later volgde mijn vriendin op de een of andere manier cursussen die werden aangeboden door een bedrijf dat mensen wilde aannemen nadat ze hen had geleerd hoe ze moesten programmeren in Java-programmering. We gingen samen op gesprek. Bij die gelegenheid ben ik niet geslaagd. Onvoldoende voorbereidingstijd speelde opnieuw een rol. Ik ging weer aan het werk en keerde af en toe terug naar mijn studie. Er was nog een wervingsronde voor de cursussen en deze keer werd ik aangenomen (trouwens, dit is precies hoe ik besloot Java te gaan studeren). Het was weer verdomd moeilijk. Het combineren van werk en universitaire studies was al moeilijk genoeg, maar toen het studeren voor deze vakken erbij kwam, lukte het me nauwelijks om iets te bereiken. Bovendien kregen we familieproblemen. Ik moest stoppen met mijn opleiding. Verstreken tijd. Ik maakte mijn bachelor af en realiseerde me eindelijk dat ik aan de universiteit zou afstuderen met prachtige vooruitzichten om specialist te worden in alles en in niets. Ik stapte over naar een op correspondentie gebaseerde masteropleiding. Ik kan eerlijk zeggen dat ik niets ben kwijtgeraakt.Naar mijn mening geeft onze hogere opleiding je niets anders dan het vermogen om te dobberen en te weven, samen met een gevoel van teleurstelling dat je veel tijd verspilt die je zou kunnen gebruiken om iets nuttigs te doen. Het werk werd een beetje makkelijker. Ik begon wat vrije tijd te krijgen. Maar ik zag al dat ik de basis moest leggen voor een fatsoenlijke toekomst. Mijn huidige baan bezorgde me alleen maar gefrituurde zenuwen. Ik hervatte mijn Java-studies. Ik heb geprobeerd dit te doen aan de hand van het boek van Kathy Sierra en Bert Bates. Net als de vorige keer was het voor mij een worsteling om op deze manier iets te leren. Ik wilde een soort structuur en een alomvattende aanpak, maar wat ik kreeg was springen van het ene onderwerp naar het andere. Toen vertelde mijn vriend me dat hij ook bezig was met programmeren en begon te studeren met CodeGym (CodeGym is de Russischtalige versie van CodeGym — noot van de redactie). Ik moet zeggen dat ik in het begin erg sceptisch was. Een spel dat iemand leert programmeren? Het leek een manier om opgelicht te worden. Echte programmeurs leren immers uit boeken en niets anders. Maar na een ellendige periode van schoolboeken doorspitten, besloot ik het advies op te volgen en CodeGym te proberen. En ik moet zeggen, toen begon het. Dit is wat ik zocht. Een integrale aanpak en structuur. Alle toegewezen taken bevatten oefening. Alles wat ik leerde, heb ik meteen toegepast, waardoor het in mijn hoofd bleef hangen. Ik schreef code op het werk. Ik kreeg een kick bij elke taak die ik oploste, omdat die de deur naar het volgende niveau opende. Elk artikel motiveerde me. Toen er tijdens het leerproces video's verschenen, hield ik ervan om wat groene thee te zetten, een Snickers te pakken en een pauze te nemen om te kijken. Het hielp me mijn hoofd leeg te maken en tegelijkertijd mijn motivatie een boost te geven. Natuurlijk waren er moeilijke momenten. Mijn baan had destijds niet alleen zijn plezier verloren, maar het was ook absoluut misselijkmakend. De managers eisten constant van ons dat we moesten werken als galeislaven, probeerden constant onze salarissen te verlagen en werkten ons op de zenuwen. Ik moest dobberen en weven om de kost te verdienen. Bovendien was ik depressief door het gevoel dat ik aan het watertrappelen was terwijl iedereen vooruit ging (en dit was het ergste). Dit had natuurlijk invloed op mijn gezinsleven. Mijn wederhelft, die toen al als ontwikkelaar werkte, maakte zich hier zorgen over. En natuurlijk ging deze stress in de mix. Tijdens mijn studie kwam ik ook wel eens taken tegen waardoor ik me ontoereikend en niet goed voelde. Maar elke keer dwong ik mezelf om te volharden en het werk af te maken. Natuurlijk waren er moeilijke momenten. Mijn baan had destijds niet alleen zijn plezier verloren, maar het was ook absoluut misselijkmakend. De managers eisten constant van ons dat we moesten werken als galeislaven, probeerden constant onze salarissen te verlagen en werkten ons op de zenuwen. Ik moest dobberen en weven om de kost te verdienen. Bovendien was ik depressief door het gevoel dat ik aan het watertrappelen was terwijl iedereen vooruit ging (en dit was het ergste). Dit had natuurlijk invloed op mijn gezinsleven. Mijn wederhelft, die toen al als ontwikkelaar werkte, maakte zich hier zorgen over. En natuurlijk ging deze stress in de mix. Tijdens mijn studie kwam ik ook wel eens taken tegen waardoor ik me ontoereikend en niet goed voelde. Maar elke keer dwong ik mezelf om te volharden en het werk af te maken. Natuurlijk waren er moeilijke momenten. Mijn baan had destijds niet alleen zijn plezier verloren, maar het was ook absoluut misselijkmakend. De managers eisten constant van ons dat we moesten werken als galeislaven, probeerden constant onze salarissen te verlagen en werkten ons op de zenuwen. Ik moest dobberen en weven om de kost te verdienen. Bovendien was ik depressief door het gevoel dat ik aan het watertrappelen was terwijl iedereen vooruit ging (en dit was het ergste). Dit had natuurlijk invloed op mijn gezinsleven. Mijn wederhelft, die toen al als ontwikkelaar werkte, maakte zich hier zorgen over. En natuurlijk ging deze stress in de mix. Tijdens mijn studie kwam ik ook wel eens taken tegen waardoor ik me ontoereikend en niet goed voelde. Maar elke keer dwong ik mezelf om te volharden en het werk af te maken. Mijn baan had destijds niet alleen zijn plezier verloren, maar het was ook absoluut misselijkmakend. De managers eisten constant van ons dat we moesten werken als galeislaven, probeerden constant onze salarissen te verlagen en werkten ons op de zenuwen. Ik moest dobberen en weven om de kost te verdienen. Bovendien was ik depressief door het gevoel dat ik aan het watertrappelen was terwijl iedereen vooruit ging (en dit was het ergste). Dit had natuurlijk invloed op mijn gezinsleven. Mijn wederhelft, die toen al als ontwikkelaar werkte, maakte zich hier zorgen over. En natuurlijk ging deze stress in de mix. Tijdens mijn studie kwam ik ook wel eens taken tegen waardoor ik me ontoereikend en niet goed voelde. Maar elke keer dwong ik mezelf om te volharden en het werk af te maken. Mijn baan had destijds niet alleen zijn plezier verloren, maar het was ook absoluut misselijkmakend. De managers eisten constant van ons dat we moesten werken als galeislaven, probeerden constant onze salarissen te verlagen en werkten ons op de zenuwen. Ik moest dobberen en weven om de kost te verdienen. Bovendien was ik depressief door het gevoel dat ik aan het watertrappelen was terwijl iedereen vooruit ging (en dit was het ergste). Dit had natuurlijk invloed op mijn gezinsleven. Mijn wederhelft, die toen al als ontwikkelaar werkte, maakte zich hier zorgen over. En natuurlijk ging deze stress in de mix. Tijdens mijn studie kwam ik ook wel eens taken tegen waardoor ik me ontoereikend en niet goed voelde. Maar elke keer dwong ik mezelf om te volharden en het werk af te maken. voortdurend geprobeerd onze salarissen te verlagen en onze zenuwen te verbranden. Ik moest dobberen en weven om de kost te verdienen. Bovendien was ik depressief door het gevoel dat ik aan het watertrappelen was terwijl iedereen vooruit ging (en dit was het ergste). Dit had natuurlijk invloed op mijn gezinsleven. Mijn wederhelft, die toen al als ontwikkelaar werkte, maakte zich hier zorgen over. En natuurlijk ging deze stress in de mix. Tijdens mijn studie kwam ik ook wel eens taken tegen waardoor ik me ontoereikend en niet goed voelde. Maar elke keer dwong ik mezelf om te volharden en het werk af te maken. voortdurend geprobeerd onze salarissen te verlagen en onze zenuwen te verbranden. Ik moest dobberen en weven om de kost te verdienen. Bovendien was ik depressief door het gevoel dat ik aan het watertrappelen was terwijl iedereen vooruit ging (en dit was het ergste). Dit had natuurlijk invloed op mijn gezinsleven. Mijn wederhelft, die toen al als ontwikkelaar werkte, maakte zich hier zorgen over. En natuurlijk ging deze stress in de mix. Tijdens mijn studie kwam ik ook wel eens taken tegen waardoor ik me ontoereikend en niet goed voelde. Maar elke keer dwong ik mezelf om te volharden en het werk af te maken. dit beïnvloedde mijn gezinsleven. Mijn wederhelft, die toen al als ontwikkelaar werkte, maakte zich hier zorgen over. En natuurlijk ging deze stress in de mix. Tijdens mijn studie kwam ik ook wel eens taken tegen waardoor ik me ontoereikend en niet goed voelde. Maar elke keer dwong ik mezelf om te volharden en het werk af te maken. dit beïnvloedde mijn gezinsleven. Mijn wederhelft, die toen al als ontwikkelaar werkte, maakte zich hier zorgen over. En natuurlijk ging deze stress in de mix. Tijdens mijn studie kwam ik ook wel eens taken tegen waardoor ik me ontoereikend en niet goed voelde. Maar elke keer dwong ik mezelf om te volharden en het werk af te maken. Majoor Payne Ik heb niveau 25 bereikt op deze Java-cursus. Mijn vriend die deze cursussen had aanbevolen, was al in dienst en stelde voor om mijn eigen projecten te gaan schrijven. We hadden destijds financiële problemen en toevallig was mijn laatste maandabonnement net afgelopen. Ik besloot zijn advies op te volgen (ik heb trouwens wel spijt dat ik de opleiding niet heb kunnen afmaken). Ik begon het Spring-raamwerk te bestuderen. Nu kan ik me Java-ontwikkeling nauwelijks voorstellen zonder. Ik verdiepte me in HTML en CSS. En ik begon eigenlijk een kleine webapplicatie uit te krabben. Mijn eerste applicatie deed niets nuttigs, behalve me helpen nieuwe technologieën onder de knie te krijgen. Het heeft in wezen een object samengesteld uit een lijst met verschillende componenten en kwaliteitsniveaus. Heel simpel. Maar het was wat me de basis liet assimileren en me het vertrouwen gaf dat ik mijn vaardigheden al in de praktijk kon brengen. Gaandeweg begon ik de arbeidsmarkt te volgen. Er waren veel banen, en toch waren er geen. Kortom, de IT-sector in mijn stad is enorm en er is altijd vraag naar Java-ontwikkelaars. Maar de meeste beschikbare banen waren voor programmeurs op het middenniveau en hoger. De zeldzame openingen voor een junior ontwikkelaar vereisten minstens een jaar ervaring of de vaardigheid om met een heleboel technologieën te werken die ik niet kende. Dit kwam doordat de markt oververzadigd was met onervaren ontwikkelaars en als gevolg daarvan de vaardigheidsdrempel om binnen te komen voortdurend toenam. Nog steeds, in Lviv ( een stad in West-Oekraïne, Europa - noot van de redacteur), zag je soms vacatures waarvoor alleen Java Core nodig was. Desondanks begon ik cv's te versturen, terwijl ik tegelijkertijd mijn eigen projecten codeerde en nieuwe technologieën bestudeerde die beschikbaar zijn voor beginners op dou.ua. Ik heb een LinkedIn account aangemaakt en een aantal vaardigheden op mijn profiel aangegeven. Uiteraard kwamen er geen reacties. Welk bedrijf heeft een beginner nodig die moet worden opgeleid, wat investeringen in tijd, geld en personeel vereist? Geen. Maar ik gaf niet op. Ik stuurde koppig mijn cv, zelfs naar plaatsen die op zoek waren naar een programmeur op middenniveau. Verstreken tijd. En natuurlijk wanhoopte ik. Niets leek te lukken. Maar toen kreeg ik een uitnodiging om een ​​testtaak uit te voeren (die kwam trouwens van een bedrijf met een mid-level opening). Toen ik het opendeed, ervoer ik tegelijkertijd angst en geluk. Ik zag dat de taak geheel binnen mijn mogelijkheden lag. Ik moest een applicatie schrijven waarmee de gebruiker een object kan maken met een identifier, naam en numerieke waarde. Ik moest Spring (Boot, IoC, REST, MVC, Security), Hibernate, MySQL en JUnit gebruiken. Thymeleaf werd voorgesteld voor de gebruikersinterface. Destijds kende ik min of meer alleen Spring IoC, MVC en MySQL. Voor alles waren vijf dagen uitgetrokken. Ik stortte me op leren. Ik heb niet veel geslapen. Bovendien zouden we midden in deze periode vliegen om familie te bezoeken. Ik deed mijn best en kon door slaapgebrek nauwelijks nadenken wanneer de laatste dag aanbrak. Ik heb de taak ingediend. Na een korte wachttijd kreeg ik een antwoord dat ze mijn taak hadden gecontroleerd en dat ze me zouden noteren. Dit was natuurlijk de standaard beleefde reactie. Ik wist heel goed dat het onwaarschijnlijk was dat ik de taak bij mijn eerste poging goed zou kunnen voltooien. Maar het was iets. Door deze kans heb ik veel nieuws geleerd. Ook al kreeg ik geen aanbod, toch was ik dankbaar voor de kans om mezelf te testen. In de ban van de Ring Ik bleef studeren. Ik schreef me in voor de programmeercursus die elk najaar wordt gehouden door een bekend bedrijf in onze stad. Met mijn bestaande kennis slaagde ik gemakkelijk voor de screeningstest. Het doel van de cursus was om studenten kennis te laten maken met talen en ontwikkelingshulpmiddelen. Bovendien konden wie dat wilde groepjes vormen waaraan een begeleider werd toegewezen. Ze kregen een bepaald project om uit te voeren. In theorie maakte dit het mogelijk om opgemerkt te worden en een baan te krijgen. Hier heb ik geleerd dat niet alleen kennis van technologie belangrijk is, maar ook teamwork. Tijdens de cursus zag ik wat ik miste en een klein beetje voordat het eindigde, begon ik te werken aan een applicatie die heel vaag leek op een vereenvoudigde Pinterest. Onderweg vroeg ik een vriend om me te begeleiden. De tijd verstreek en ik zag dat ik meer en beter werk deed. Bij elke nieuwe stap Ik voelde dat ik op de goede weg was. Ik vond het heel leuk wat ik deed. Ik heb liefdevol elk detail van mijn aanvraag gepolijst. Dit gold vooral voor de frontend. Het kostte me meer tijd om te ontwikkelen dan de backend. Omdat je met verhoudingen niet kunt raden en alles eruit zag als rotzooi. Er ging wat meer tijd voorbij en ik zag dat ze weer aan het rekruteren waren voor de cursussen waarvoor ik me eerder twee keer had ingeschreven. Ik besloot mijn CV opnieuw in te dienen. Alles was prachtig geschreven en opgemaakt (uiteraard in het Engels). Naar aanleiding hiervan werd ik wederom uitgenodigd voor een gesprek. Toen ik de uitnodiging ontving, was het interview een week weg. Gedurende deze tijd verslond ik websites die antwoorden suggereerden op vragen die ze zouden kunnen stellen. Wat volgde leek mijn gevoelens te bevestigen. Ik ben in de cursussen gerold. Het leerproces vereiste dat deelnemers lezingen bijwoonden en huiswerk maakten. Alle deelnemers werden in teams verdeeld en kregen een oefenproject dat de basis vormde voor de hele onderwijservaring. Toen mijn team het oefenproject ontving, dachten we allemaal dat we het niet voor elkaar zouden krijgen. Onze supervisors gaven toe dat het onderwerp uitzonderlijk was en naar alle maatstaven een van de moeilijkste opdrachten ooit. Er waren veel technologieën die we niet hadden bestudeerd. Toch besloten we dat we het moesten proberen en het zou in ieder geval een heel goede ervaring zijn. Hier moet ik zeggen dat ik veel geluk had met het team dat ik kreeg. Iedereen in het team begreep het belang van de training en wilde graag een baan. Ik denk dat dat de enige reden is waarom we het project aankonden. Elke keer als we een addertje onder het gras hadden, we kwamen allemaal samen en braken door de impasse. Het was een waar genoegen om onder die omstandigheden te werken. Natuurlijk was ik al die tijd enorm geagiteerd. Ik herinner me zelfs dat ik tijdens de meivakantie met mijn familie en vrienden op vakantie ging, denkend dat dit een leuke afleiding zou zijn. Maar geen geluk :) Alles verliet mijn gedachten, behalve wat ik nodig had. Het was onmogelijk om zelfs maar een minuut te vergeten. Maar zelfs dit was ten goede :) En hier komt dit verhaal tot een einde. Toen we ons werk aan het project afrondden, werd ik voor het einde van de training uitgenodigd voor een interview. Ondanks mijn grote opwinding slaagde ik voor het sollicitatiegesprek en kreeg ik mijn eerste aanbod. Ik denk dat het vanzelfsprekend is dat mijn vreugde geen grenzen kende. al die tijd was ik enorm geagiteerd. Ik herinner me zelfs dat ik tijdens de meivakantie met mijn familie en vrienden op vakantie ging, denkend dat dit een leuke afleiding zou zijn. Maar geen geluk :) Alles verliet mijn gedachten, behalve wat ik nodig had. Het was onmogelijk om zelfs maar een minuut te vergeten. Maar zelfs dit was ten goede :) En hier komt dit verhaal tot een einde. Toen we ons werk aan het project afrondden, werd ik voor het einde van de training uitgenodigd voor een interview. Ondanks mijn grote opwinding slaagde ik voor het sollicitatiegesprek en kreeg ik mijn eerste aanbod. Ik denk dat het vanzelfsprekend is dat mijn vreugde geen grenzen kende. al die tijd was ik enorm geagiteerd. Ik herinner me zelfs dat ik tijdens de meivakantie met mijn familie en vrienden op vakantie ging, denkend dat dit een leuke afleiding zou zijn. Maar geen geluk :) Alles verliet mijn gedachten, behalve wat ik nodig had. Het was onmogelijk om zelfs maar een minuut te vergeten. Maar zelfs dit was ten goede :) En hier komt dit verhaal tot een einde. Toen we ons werk aan het project afrondden, werd ik voor het einde van de training uitgenodigd voor een interview. Ondanks mijn grote opwinding slaagde ik voor het sollicitatiegesprek en kreeg ik mijn eerste aanbod. Ik denk dat het vanzelfsprekend is dat mijn vreugde geen grenzen kende. Het was onmogelijk om zelfs maar een minuut te vergeten. Maar zelfs dit was ten goede :) En hier komt dit verhaal tot een einde. Toen we ons werk aan het project afrondden, werd ik voor het einde van de training uitgenodigd voor een interview. Ondanks mijn grote opwinding slaagde ik voor het sollicitatiegesprek en kreeg ik mijn eerste aanbod. Ik denk dat het vanzelfsprekend is dat mijn vreugde geen grenzen kende. Het was onmogelijk om zelfs maar een minuut te vergeten. Maar zelfs dit was ten goede :) En hier komt dit verhaal tot een einde. Toen we ons werk aan het project afrondden, werd ik voor het einde van de training uitgenodigd voor een interview. Ondanks mijn grote opwinding slaagde ik voor het sollicitatiegesprek en kreeg ik mijn eerste aanbod. Ik denk dat het vanzelfsprekend is dat mijn vreugde geen grenzen kende.Eindelijk had ik mijn doel bereikt en ging ik naar een nieuw niveau. Ik ben nu acht maanden aan het werk. Elke dag ben ik ervan overtuigd dat ik ben waar ik zou moeten zijn, en ik hou van wat ik doe. Natuurlijk word ik verder gemotiveerd door het feit dat mijn werk goed betaald wordt en dat mijn bedrijf er alles aan doet om mij comfortabele werkomstandigheden te bieden. In ons land zijn er maar weinig plaatsen waar dit te zien is. Natuurlijk zijn er ook nu uitdagingen en soms moet ik slaap opofferen en tot diep in de nacht werken. Voor beter of slechter, ik hou ervan. Bovendien blijft het nooit onopgemerkt door het management. De afgelopen zeven jaar heb ik echt genoten van wat ik heb gedaan. Dit had natuurlijk een positief effect op alle aspecten van mijn leven. Hierdoor kan ik zeggen dat, ondanks alle moeilijkheden en obstakels, iedereen kan bereiken wat hij of zij wil. U hoeft alleen niet af te wijken van uw gekozen pad, alles in het werk te stellen en nooit op te geven als er tegenslagen optreden. Sorry dat ik me zo laat meeslepen. Ik hoop dat dit iemand helpt in moeilijke tijden. Het heeft mij geholpen. Het allerbeste en dank aan het team dat deze Java-cursus heeft gemaakt. Je hebt me echt geholpen :)