CodeGym /Kursy /All lectures for PL purposes /Wodospad - Model wodospadu

Wodospad - Model wodospadu

All lectures for PL purposes
Poziom 1 , Lekcja 484
Dostępny

Urządzenie w modelu kaskadowym

Model kaskadowy, znany również jako Waterfall, jest jednym z najbardziej znanych podejść do tworzenia oprogramowania. Autorem modelu jest Winston Royce. W 1970 roku opisał istotę swojej innowacji w artykule wyszczególniając jej zalety i wady. W tym samym miejscu wyjaśnił, w jaki sposób można udoskonalić ten model do modelu iteracyjnego. Początkowo w modelu kaskadowym etapy rozwoju przebiegają w następującej kolejności:

  • Definicja i koordynacja wymagań;
  • Zatwierdzenie projektu;
  • Kodowanie;
  • Stworzenie działającej wersji oprogramowania;
  • Testowanie i debugowanie;
  • Instalacja oprogramowania;
  • Wsparcie.

Zgodnie z modelem kaskadowym wykonywanie działań przez dewelopera następuje sekwencyjnie – punkt po punkcie. Na początek trwają prace nad ustaleniem i uzgodnieniem wymagań programowych w postaci listy do uzupełnienia.

Następnie następuje przejście do stworzenia i zatwierdzenia projektu, w wyniku którego powstaje dokumentacja opisująca sposób realizacji uzgodnionych wcześniej wymagań programowych.

Jeśli projekt jest gotowy, programiści zabierają się za realizację. Następnie przychodzi scalanie kodu – integracja poszczególnych części projektu, nad którymi pracowali różni członkowie zespołu.

Kolejnym krokiem jest testowanie i debugowanie produktu. Wcześniej znalezione błędy zostały tutaj naprawione.

Wreszcie program jest instalowany i obsługiwany. Polega na dokonywaniu w razie potrzeby zmian w funkcjonalności oraz usuwaniu znalezionych błędów.

Model kaskadowy zakłada, że ​​do kolejnego etapu rozwoju można przejść ściśle sekwencyjnie – dopiero po wykonaniu poprzedniego zadania. Nie przewiduje się możliwości wycofania lub niespójności faz.

Zalety i wady

Od czasu do czasu model kaskadowy jest krytykowany za brak elastyczności. Wielu się to nie podoba, bo dominuje w nim cel zarządzania projektami, a dużo ważniejsze jest dotrzymywanie terminów, koszt i jakość wykonania.

Jednak w przypadku dużych projektów często ważniejsze jest w nich zarządzanie, ponieważ zmniejsza to ryzyko projektu i poprawia przejrzystość pracy.

Pomimo niedociągnięć, wersja 3 PMBOK formalnie określa jedynie metodologię „modelu kaskadowego”. Inne opcje, w tym iteracyjne zarządzanie projektami, nie są oferowane.

Zalety modelu wodospadu:

  • Rozwój zespołu jest łatwiejszy do kontrolowania. Klient wie nad czym aktualnie pracują programiści, może zmienić terminy i budżet projektu.
  • Koszt opracowania jest zatwierdzany na pierwszym etapie. Po uzgodnieniu wszystkich etapów wdrożenia oprogramowanie jest pisane w sposób ciągły.
  • Doświadczeni testerzy nie są potrzebni. W fazie testowania możesz skorzystać z dokumentacji programu.

Wady modelu kaskadowego:

  • Ponieważ testowanie rozpoczyna się na etapie zakończenia rozwoju, jeśli zostanie wykryty błąd, jego naprawa będzie kosztować więcej niż na początkowym etapie. W końcu testerzy znajdą błąd dopiero wtedy, gdy programista skończy już pisać kod, a copywriterzy – dokumentację.
  • Klient zapoznaje się z gotowym produktem po zakończeniu opracowania. W związku z tym może ocenić produkt tylko wtedy, gdy jest on prawie całkowicie gotowy. Jeśli nie spodoba mu się wynik, koszt budżetu projektu znacznie wzrośnie ze względu na konieczność korekty.
  • Im więcej dokumentacji technicznej, tym dłużej trwa realizacja prac. Taka dokumentacja wymaga więcej zmian i zatwierdzeń.

„Waterfall” jest często wykorzystywany w projektach z branży medycznej i lotniczej, gdzie istnieje już szeroka baza dokumentów, na podstawie których można opracować wymagania dla nowego oprogramowania.

Podczas korzystania z modelu kaskadowego najważniejsze jest napisanie szczegółowych wymagań. Podczas testów nie powinno się okazać, że gdzieś jest błąd, który ma zgubny wpływ na cały projekt.

Komentarze
TO VIEW ALL COMMENTS OR TO MAKE A COMMENT,
GO TO FULL VERSION