Urządzenie w modelu kaskadowym
Model kaskadowy, znany również jako Waterfall, jest jednym z najbardziej znanych podejść do tworzenia oprogramowania. Autorem modelu jest Winston Royce. W 1970 roku opisał istotę swojej innowacji w artykule wyszczególniając jej zalety i wady. W tym samym miejscu wyjaśnił, w jaki sposób można udoskonalić ten model do modelu iteracyjnego. Początkowo w modelu kaskadowym etapy rozwoju przebiegają w następującej kolejności:
- Definicja i koordynacja wymagań;
- Zatwierdzenie projektu;
- Kodowanie;
- Stworzenie działającej wersji oprogramowania;
- Testowanie i debugowanie;
- Instalacja oprogramowania;
- Wsparcie.
Zgodnie z modelem kaskadowym wykonywanie działań przez dewelopera następuje sekwencyjnie – punkt po punkcie. Na początek trwają prace nad ustaleniem i uzgodnieniem wymagań programowych w postaci listy do uzupełnienia.
Następnie następuje przejście do stworzenia i zatwierdzenia projektu, w wyniku którego powstaje dokumentacja opisująca sposób realizacji uzgodnionych wcześniej wymagań programowych.
Jeśli projekt jest gotowy, programiści zabierają się za realizację. Następnie przychodzi scalanie kodu – integracja poszczególnych części projektu, nad którymi pracowali różni członkowie zespołu.
Kolejnym krokiem jest testowanie i debugowanie produktu. Wcześniej znalezione błędy zostały tutaj naprawione.
Wreszcie program jest instalowany i obsługiwany. Polega na dokonywaniu w razie potrzeby zmian w funkcjonalności oraz usuwaniu znalezionych błędów.
Model kaskadowy zakłada, że do kolejnego etapu rozwoju można przejść ściśle sekwencyjnie – dopiero po wykonaniu poprzedniego zadania. Nie przewiduje się możliwości wycofania lub niespójności faz.
Zalety i wady
Od czasu do czasu model kaskadowy jest krytykowany za brak elastyczności. Wielu się to nie podoba, bo dominuje w nim cel zarządzania projektami, a dużo ważniejsze jest dotrzymywanie terminów, koszt i jakość wykonania.
Jednak w przypadku dużych projektów często ważniejsze jest w nich zarządzanie, ponieważ zmniejsza to ryzyko projektu i poprawia przejrzystość pracy.
Pomimo niedociągnięć, wersja 3 PMBOK formalnie określa jedynie metodologię „modelu kaskadowego”. Inne opcje, w tym iteracyjne zarządzanie projektami, nie są oferowane.
Zalety modelu wodospadu:
- Rozwój zespołu jest łatwiejszy do kontrolowania. Klient wie nad czym aktualnie pracują programiści, może zmienić terminy i budżet projektu.
- Koszt opracowania jest zatwierdzany na pierwszym etapie. Po uzgodnieniu wszystkich etapów wdrożenia oprogramowanie jest pisane w sposób ciągły.
- Doświadczeni testerzy nie są potrzebni. W fazie testowania możesz skorzystać z dokumentacji programu.
Wady modelu kaskadowego:
- Ponieważ testowanie rozpoczyna się na etapie zakończenia rozwoju, jeśli zostanie wykryty błąd, jego naprawa będzie kosztować więcej niż na początkowym etapie. W końcu testerzy znajdą błąd dopiero wtedy, gdy programista skończy już pisać kod, a copywriterzy – dokumentację.
- Klient zapoznaje się z gotowym produktem po zakończeniu opracowania. W związku z tym może ocenić produkt tylko wtedy, gdy jest on prawie całkowicie gotowy. Jeśli nie spodoba mu się wynik, koszt budżetu projektu znacznie wzrośnie ze względu na konieczność korekty.
- Im więcej dokumentacji technicznej, tym dłużej trwa realizacja prac. Taka dokumentacja wymaga więcej zmian i zatwierdzeń.
„Waterfall” jest często wykorzystywany w projektach z branży medycznej i lotniczej, gdzie istnieje już szeroka baza dokumentów, na podstawie których można opracować wymagania dla nowego oprogramowania.
Podczas korzystania z modelu kaskadowego najważniejsze jest napisanie szczegółowych wymagań. Podczas testów nie powinno się okazać, że gdzieś jest błąd, który ma zgubny wpływ na cały projekt.