Znaki escape

13.1 Lista znaków escape

Znaki escape pojawiły się w początkowych dniach technologii komputerowej jako sposób na wstawianie kodów sterujących do ciągów tekstowych. Historycznie, były używane do kontrolowania urządzeń, takich jak drukarki i teletypy, pozwalając na wstawianie poleceń, takich jak nowa linia czy powrót karetki, bezpośrednio do strumieni danych.

W miarę rozwoju programowania stały się częścią standardowych języków programowania, w tym C, skąd przeszły do Pythona i innych języków. W Pythonie znaki escape są oznaczane odwrotnym ukośnikiem \, po którym następuje znak określający ich funkcję, na przykład \n dla nowej linii.

Znaki escape w Pythonie odgrywają kluczową rolę w przetwarzaniu ciągów, pozwalając na wstawianie specjalnych znaków, które inaczej byłyby trudne lub niemożliwe do uwzględnienia bezpośrednio w ciągach.

Oto tabela z najpopularniejszymi z nich:

Nowa strona i sygnał dźwiękowy – to wszystko pozostało z czasów, kiedy tekst był drukowany na drukarce lub na teletype. Ale, jak to mówią, historia jest ważna.

Jednak, na przykład tabulacja pozioma jest często używana do wyrównywania kodu.

13.2 Wstawianie symboli Unicode

Na początku istnienia komputerów mogły one działać tylko z ciągami zawierającymi łacińskie litery, cyfry i trochę znaków. Pierwszy zestaw znaków (kodowanie ASCII) zawierał tylko 128 znaków, w tym typy sterujące jak „nowa strona” :)

Pomysł Unicode pojawił się dopiero w 1987 roku, kiedy Joe Becker z Xerox i Lee Collins z Apple zaczęli dyskusję na temat możliwości stworzenia nowego systemu kodowania znaków, który mógłby obsługiwać wszystkie języki świata.

Wyobrażali sobie Unicode jako 16-bitowy system pozwalający na użycie 65,536 unikalnych znaków, co ich zdaniem wystarczyłoby do pokrycia wszystkich znanych skryptów. Ale oczywiście tak się nie stało :)

Z czasem Unicode się rozwinął, obejmując nie tylko więcej „skryptów językowych”, ale i obszerny zestaw znaków, emoji i tekstów historycznych. Unicode 13.0, wydany w marcu 2020 roku, zawiera ponad 143,000 znaków, obejmujących ponad 150 „skryptów” i wiele zestawów znaków, co czyni go kompleksowym systemem kodowania na erę cyfrową.

Unicode został dodany do Pythona w wersji 2.0, która ukazała się w październiku 2000 roku. Ta znacząca zmiana umożliwiła lepsze wsparcie dla międzynarodowych języków i znaków, ułatwiając tworzenie międzynarodowych aplikacji.

Kodowanie plików z kodem Python obsługuje Unicode, dzięki czemu można wstawiać do tekstu znaki w dowolnym języku:

print("Come to the Dark Side") # Angielski
print("Ven al Lado Oscuro") # Hiszpański
print("Komm auf die dunkle Seite") # Niemiecki
print("暗黒面に来なさい") # Japoński
print("来到黑暗面") # Chiński
        

Wstawienie do tekstu znaku Unicode według numeru można zrobić za pomocą 16-szestastkowego kodowania:

13.3 Wstawianie emotikonów

Wstawianie emotikonów lub emoji do tekstu i kodu w Pythonie może być interesującym sposobem na poprawę wizualnego odbioru i emocjonalnej treści wiadomości. Emoji to symbole Unicode, i można je dodawać bezpośrednio do danych ciągów w Pythonie.

Emoji w Pythonie wykorzystują standard Unicode, który obejmuje tysiące symboli, w tym wiele emotikonów. Każdy emoji ma unikalny numer Unicode, który można wstawić do tekstu.

Przykłady wstawiania emoji

Aby wstawić emoji, wystarczy go skopiować z internetu i wkleić do tekstu.

# Przykład wyświetlenia emoji
print(" 😀 ")  # wyświetli 😀
        

Przykłady wstawiania emoji za pomocą Unicode

Aby wstawić emoji, wystarczy znać jego kod i użyć go w ciągu z prefiksem u:

# Przykład wyświetlenia emoji
print(u"\U0001F600")  # 😀
        

Praca z bibliotekami

Istnieją biblioteki, takie jak emoji, które upraszczają pracę z emoji:

# Użycie biblioteki emoji
from emoji import emojize

print(emojize(":grinning_face:"))
        

Emoji są szeroko wykorzystywane w aplikacjach mobilnych i webowych, a Python nie jest wyjątkiem. Mogą dodać zrozumiałość i emocjonalną wyrazistość w chatbotach, forach, komentarzach i innych formach interakcji użytkowników.