Zmienne

1. Zmienne i pudełka

Zmienne — to takie specjalne rzeczy do przechowywania danych. Jakichkolwiek danych. Wszystkie dane w Pythonie są przechowywane z pomocą zmiennych. Najbardziej zmienna przypomina pudełko. Zwyczajne pudełko.

Załóżmy, że napisałeś na kartce liczbę 13 i włożyłeś tę kartkę do pudełka. Teraz możemy stwierdzić, że „pudełko przechowuje wartość 13”.

Każda zmienna w Pythonie ma dwie ważne właściwości: nazwę i wartość.

Nazwa służy do rozróżniania jednej zmiennej od drugiej. To jak napis na pudełku.

Wartość — to pewien obiekt, dane lub informacja, które są przechowywane w zmiennej.

Każdy obiekt w języku Python ma swój typ. Na przykład, mogą być takie typy danych: „liczba całkowita”, „liczba zmiennoprzecinkowa”, „tekst”, „kot”, „dom” i tak dalej. Jednakże zmienna (pudełko) nie ma typu. Do pudełka można włożyć obiekt dowolnego typu. Wszystko jak w rzeczywistości.

2. Tworzenie zmiennych

W języku Python zmiennych nie trzeba specjalnie deklarować. Trzeba po prostu napisać konstrukcję typu:

name = value

Znak równości tutaj nie jest równością z matematyki. To operator przypisania.

Innymi słowy, symbol równości — to polecenie, które mówi, że zmiennej name należy ustawić (przypisać) wartość value.

Przytoczmy kilka przykładów:

W języku Python dowolnym zmiennym można przypisywać dowolne wartości. Zmienna nie ma z góry określonego typu, tylko typ obiektu, który jest w niej obecnie przechowywany.

3. Wyrażenia i operatory

Po lewej stronie znaku przypisania koniecznie musi być nazwa zmiennej. Za to po prawej stronie może być wyrażenie dowolnej złożoności.

Możesz skleić dwa ciągi tekstowe, używając symbolu „+”. Taka operacja nazywa się konkatenacją. Sklejać można tylko ciąg z ciągiem. W językach takich jak Java czy JavaScript możesz „dodać” ciąg i liczbę. W Pythonie tego zrobić nie można: konieczne jest jawne przekształcenie liczby na ciąg, a następnie „dodanie” jej do ciągu.

Zwróć uwagę, że zmienna age występuje po obu stronach operatora przypisania. A wszystko dlatego, że przypisanie to nie równość, jak w matematyce.

Rozważmy polecenie:

age = age + 1    

Tu zapisane są dwie rzeczy:

1. Trzeba obliczyć wartość wyrażenia age + 1, wykorzystując bieżącą wartość age;
2. Wynik obliczenia trzeba zapisać do zmiennej age.

Takie polecenie zwiększa wartość zmiennej age o 1.

Kolejność wykonywania operatorów jest taka sama jak w matematyce:

• Najpierw wykonywane są działania w nawiasach;
• Następnie idzie mnożenie i dzielenie;
• Na końcu — dodawanie i odejmowanie.