Lekcje

Niektórym wydaje się, że programista jest jak konstruktor stawiający budynki. Coś w tym jest. Dzisiaj porozmawiamy o trochę innych konstruktorach. Ponieważ wszystkie obiekty muszą w jakiś sposób być inicjalizowane, do przeprowadzenia tego procesu wynaleziono specjalne skrócone inicjalizatory. Noszą one nazwę konstruktorów.

Nie, nie musisz szukać tych konstruktorów na placu budowy. Konstruktor to specjalna metoda do inicjalizowania obiektów. To tam piszesz wartości początkowe dla pól obiektu (choć niekoniecznie wszystkich). Konstruktor ma taką samą nazwę, jak klasa. Jedna klasa może mieć wiele konstruktorów. Albo tylko jeden... nazywany domyślnym konstruktorem. Spokojnie, przyswoisz to wszystko dzięki zadaniom.

Czcigodny Profesor Zawiłło znowu grasował w archiwach! Dokopał się do różnych przydatnych materiałów, które pomogą studentom i studentkom CodeGym spojrzeć na temat z innej strony oraz pogłębić i poszerzyć swą wiedzę. Będziemy się uczyć o wyrażeniach warunkowych, getterach i setterach, konstruktorach i błędach nowicjuszy. Same przydatne rzeczy!

Jesteśmy już prawie na końcu piątego poziomu. Niedługo wrócimy do robienia zadań (również tych trudnych!). A teraz czas się trochę odprężyć! Na pewno słyszałeś/aś o naszej wielkiej gwieździe LadyJavie? Nie?! Musisz poznać jej megahit, który ogrzewa nawet najzimniejsze serca programistów Javy, niezależnie od ich poziomu.

Podczas nauki programowania nie ma czegoś takiego jak ekstra zadania! Profesor tajnego centrum CodeGym jest o tym przekonany na 1000%. Dlatego zadania są po prostu częścią każdego poziomu. Niektóre z nich są bardziej zaawansowane i wymagają od studenta umiejętności korzystania z wyszukiwarki Google. Lub myślenia. Lub myślenia i korzystania z Google.

„Ścieżka programisty” brzmi prawie jak „droga samuraja”. Zarówno programista, jak i samuraj, nie powinni zawracać z raz obranej drogi. Właściwie prawda jest trochę inna: oni po prostu nie chcą zawracać. Ta lekcja jest o tym, co musisz zrobić, aby maksymalnie wykorzystać życie jako programista.

Jeśli obiekt istnieje, to znaczy, że jest komuś potrzebny... Obiekt utworzony w Javie istnieje (żyje), dopóki przynajmniej jedna zmienna przechowuje jego adres (odnosi się do niego). Jeśli nie istnieją już żadne referencje do niego, obiekt umiera. Przychodzi po niego śmieciarz i... Dobra, w rzeczywistości nie wygląda to tak tragicznie. Wręcz przeciwnie!

Jeśli nie zapisujesz referencji do obiektów, przyjdzie w nocy po nie odśmiecacz i sprzątnie je wszystkie. Brzmi to na tyle strasznie, że programiści są gotowi modlić się do wielkiego odśmiecacza Javy. Zwłaszcza ci, którzy zaczynali swoją karierę, używając innych języków, takich jak C++.

Dzisiaj opowiem krótko o najbardziej niezależnej metodzie finalize(). Metoda ta słucha tylko maszyny Java, w tym sensie, że może zostać wywołana tylko przez nią. Jest ona wywoływana zaraz przed zniszczeniem obiektu. W rzeczywistości stanowi przeciwieństwo konstruktora. Metoda ta może zwolnić zasoby używane przez obiekt.

Czas trochę pofilozofować o życiu i śmierci obiektów! Programiści często tworzą setki obiektów i przechowują je na różnych listach, ale nigdy tych list nie czyszczą. To powoduje przepełnienie. Aby tego uniknąć, należy poprawnie obchodzić się z obiektami. Dzisiejsza lekcja wprowadzi Cię w ten temat.

Na poprzedniej lekcji dowiedzieliśmy się, że nie możemy wywołać metody finalize, używając „uchwytów”. Może to zrobić tylko wirtualna maszyna Java i nie możemy przewidzieć, kiedy to się stanie. A co, jeśli sam/a spróbujesz to wywołać? Na przykład, utworzysz 50000 obiektów (koty i psy, jak zwykle)? Podejmiemy się takiego zadania i nie tylko.

Zastanówmy się nad znaczeniem słowa „statyczne”. Metody mogą być statyczne i niestatyczne. Zwyczajne metody wywoływane są na obiekcie i mają dostęp do jego danych. Metody statyczne nie mają tego dostępu: zwyczajnie nie mają referencji do obiektu. Potrafią uzyskać dostęp do zmiennych statycznych klasy i innych metod statycznych. Szczegóły znajdziesz w tej lekcji.